Çocuklukta zorluklarla karşılaşan yetişkinler diyabetle karşı karşıya.Çocukluktaki sıkıntı, erken yetişkinlikte Tip 2 diyabet olasılığının artmasına bağlı.
Çocukluk deneyimlerimizin bizi yetişkinliğe kadar etkilemeye devam ettiği yaygın bir bilgidir, ancak Danimarka’da 1,3 milyon insanı inceleyen yeni bir araştırmaya göre, çocuklukta zorluklarla karşılaşmak, yaşamın ilerleyen dönemlerinde Tip 2 diyabet geliştirme riskinizi de artırabilir.
Avrupa Diyabet Çalışmaları Derneği’nin dergisi Diabetologia’da geçen hafta yayınlanan çalışma , ebeveyn hastalığı veya ölümü veya kalıcı yoksulluk gibi farklı çocukluk çağı sıkıntılarına baktı ve ardından bu faktörlerin olup olmadığına baktı. bir yetişkin olarak diyabet geliştirme riski üzerinde etkisi olmuştur.
Erken yetişkinlikte diyabet geliştirme şansının, çocuklukta yüksek miktarda sıkıntı yaşayanlar için yüzde 23 ila 141 arasında daha yüksek olduğunu bulmuşlardır.
Risk düzeylerinin bu resmini oluşturmak için araştırmacılar, 1980’den beri Danimarka’da doğan çocukların geçmişleri ve çocukluklarındaki olumsuzluklara ilişkin ayrıntıları içeren Danimarkalı bir araştırma grubu olan DANLIFE’tan alınan verileri kullandılar.
Araştırmacılar, özellikle şu anda 16 ila 38 yaşları arasında olan ve çocukken diyabet teşhisi konmamış katılımcılara ilişkin verilere bakarak, erken yetişkinlikte Tip 2 diyabet geliştirme riskine odaklandılar.
Diyabet, vücudunuzun yeterince insülin üretmediği veya ürettiğini kullanamadığı ciddi, ömür boyu süren bir durumdur.
Araştırmacılara göre, hem genetik hem de yaşam tarzı faktörlerinin bir kombinasyonu tarafından yönlendirilen diyabetin en yaygın şekli olan Tip 2 diyabetin prevalansı son 100 yılda önemli ölçüde artmıştır.
Bilim adamlarının yıllar içinde kaydettiği bir gelişme, yaşamın sonraki dönemlerine kıyasla erken yetişkinlik döneminde gelişen Tip 2 diyabetin “daha agresif bir patolojiye” sahip olma eğiliminde olduğudur. Bu riskte hangi faktörlerin rol oynadığını belirlemek için.
Belirsiz “zorluk” kategorisini ölçmek için araştırmacılar, örneklem grubunu, en düşük 0’dan en yüksek 15’e kadar kaç yıl boyunca üç tür sıkıntıdan birini yaşadıklarına bağlı olarak beş gruba ayırdı. Bu üç tür, ebeveynler açısından yoksulluk ve uzun süreli işsizlik anlamına gelen maddi yoksunluk; bir kardeşin veya ebeveynin maruz kaldığı ölüm veya ciddi hastalık anlamına gelen kayıp veya kayıp tehdidi; ve koruyucu aileye yerleştirme, ebeveynin psikiyatrik hastalığı, ebeveynin alkol kötüye kullanımı ve bir ebeveynden ayrılma gibi bir dizi konuyu kapsayan aile dinamikleri.
Araştırmacılar, bu kategoriler içinde, örneklem grubunun yüzde 54’ünün çocukluk boyunca nispeten düşük düzeyde sıkıntı yaşadığına, yüzde 20’sinin erken çocukluk döneminde maddi yoksunlukla uğraştığına, yüzde 13’ünün erken ve gençlik yılları boyunca maddi yoksunluk yaşadığına ve yüzde 13’ünün maddi yoksunluk yaşadığına ve yüzde dokuzu, çocukluklarında ailede nispeten yüksek düzeyde hastalık veya ölüm yaşadı.
Yüzde üçü yüksek düzeyde sıkıntı yaşadı
Örneklemin yaklaşık yüzde üçü, her üç kategoride de yüksek düzeyde sıkıntı yaşamıştı.
Bu veri setine dahil edilen 1.277.439 katılımcıdan 2.560 kadın ve 2.300 erkek takip sürecinde Tip 2 diyabet geliştirdi.
Araştırmacılar, katılımcıların çocukken karşılaştıkları sıkıntı seviyelerine baktıklarında, erken yetişkinlik döneminde Tip 2 diyabet geliştirme riskinin, “düşük sıkıntı” grubuna kıyasla, bir tür sıkıntı yaşayan hem erkekler hem de kadınlar için daha yüksek olduğunu buldular.
Her üç kategoride de yüksek sıkıntı yaşayanlar için, diyabet geliştirme riski erkeklerde yüzde 141 ve kadınlarda yüzde 58 daha yüksekti.
Bu, erkekler ve kadınlar için sırasıyla 100.000 kişi başına 36.2 ve 18.6 ek Tip 2 diyabet vakası anlamına geliyordu.
Araştırmacılar, çocukluk çağı sıkıntıları ile erken yetişkinlik dönemindeki Tip 2 diyabet riski arasındaki ilişkinin gücünün, ebeveyn eğitim düzeyi, gebelik yaşı ve erken doğum için beden ölçüsünü kontrol ettiklerinde azaldığını, ancak yine de mevcut olduğunu belirttiler. En çok, çocukluklarında yüksek sıkıntı yaşayan kadınlarda azaldı ve artan riskleri yüzde 58’den yüzde 23’e düştü.
İlişkinin neden erkekler arasında kadınlardan çok daha güçlü olduğu belli değil, ancak araştırmacılar bu sonuçların, erken yetişkinlik döneminde Tip 2 diyabet teşhisi konan kişilerin sayısının, bu türleri deneyimleyen çocuklara yardımcı olacak daha fazla müdahale olsaydı azaltılabileceğini gösterdiğini söylüyor. erken dönemde sıkıntı.
